Blijdschap van de een lijdt vaak onder het cynisme van de ander. Onvoorwaardelijke blijdschap is een zaak van voelen en van gunnen. Kunnen we nog wel tevreden zijn? Kunnen we nog waarachtig accepteren en vergeven? Kunnen we nog waarachtig vieren?

Waar de psalmen volop gaan jubelen, zijn het eigenlijk kleine geloofsbelijdenissen. ‘Geen vreemde goden’ wordt er gezongen, dat wil zeggen: geen verlangen naar rijkdom, macht, weelde etc. Maar zorg hebben voor de verdrukte, de arme, de vreemdeling. Als dat er is, dan is het groot feest (psalm 149). Het hoogtepunt van al die hymnen is psalm 150, de laatste van het boek.

psalm 24

Andreas Hammerschmidt: Machet die Tore weit

psalm 84

Josef Rheinberger: Wie lieblich sind deine Wohnungen

psalm 110

Chiara Cozzolani : Dixit dominus

psalm 136

George Kirbye: Praise ye the Lord, for he is good

psalm 47

Adriano Banchieri: Omnes gentes plaudit

psalm 105

T.A. Walmisley: O give thanks unto the Lord

psalm 50

Samuel Holyoke: Carthagena – The Lord the sovereign send his summons

psalm 150

Jakob Handl, (Jacobus Gallus): Laudate Dominum

psalm 149

Ruggiero Giovannelli: Cantate Domino

psalm 68

Jan Tollius: Sicut fluit cera

psalm 78

psalm 87

Vic Nees: Fundamenta ejus

psalm 81

Francis Poulenc: Exultate Deo

–

Thomas Tallis, Spem in Alium