Luisteren we wel voldoende naar elkaar? Wordt iedereen in deze wereld gehoord? Tot wie richt je je als je diep ongelukkig bent? Schreeuwen we tegen anderen omdat we vergeten dat wij de oplossing in onszelf moeten vinden? God is voor steeds minder mensen een schuilplaats. De mens in nood. In de Psalmen is dat: bijna dood, met één been in het graf. Vaak is er dan het vertrouwen dat het weer goed komt. Maar bijvoorbeeld in Psalm 88 is dat niet het geval. De mens roept, schreeuwt wat hij op zijn hart heeft. Tegen God mag je alles roepen en zeggen.

psalm 42

Johannes Ockeghem: Sicut cervus, From the Missa pro defunctis: Tractus

psalm 56

John Everett (ed. East): I’ll trust God’s word

psalm 59

Robert Parsons: Deliver me from mine enemies

psalm 54

Charles Ives: Save me O God

psalm 64

François Regnard: Domine exaudi orationem meam, cum deprecor

psalm 69

Jean-Philippe Rameau: Laboravi clamans

psalm 70

Benjamin Britten: Deus in adjutorium meum

psalm 55

Sigismondo d’India: Timor et tremor

psalm 88

Christoph Buel: Domine Deus, salutis meae

psalm 140

Orlande de Lassus: Custodi me, Domine

psalm 102

Sven-David Sandström: Hear my prayer, O Lord

psalm 38

Josquin des Prez: Domine, ne in furore

psalm 108

William Knyvett: O God, my heart is fixed